XF6F-1 Hellcat

Μετά την πρώιμη εμπειρία του Αμερικανικού Ναυτικού στον Ειρηνικό κατά τους πρώτους μήνες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά από συνεννόηση με τις Συμμαχικές δυνάμεις στο ευρωπαϊκό μέτωπο, ο Grumman άρχισε να αναπτύσσει τον διάδοχο του Wildcat, που ονομάζεται Hellcat. Σημαντικές σχεδιαστικές αλλαγές από το Wildcat περιελάμβαναν ένα χαμηλότερο φτερό, φαρδύτερο σύστημα προσγείωσης κάτω από το πτέρυγα, πιο ισχυρό κινητήρα, βελτιωμένη επένδυση στο πιλοτήριο και αυξημένα πυρομαχικά. Κατασκευασμένο ειδικά για να αντιμετωπίσει το ιαπωνικό Zero, το Hellcat κέρδισε το παρατσούκλι “maker ace” λόγω των σχεδιαστικών του καινοτομιών. Το Hellcat αποδείχθηκε το πιο επιτυχημένο αεροσκάφος στη ναυτική ιστορία, καταστρέφοντας 5.171 αεροσκάφη σε υπηρεσία με το Ναυτικό των ΗΠΑ και το Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ (5.163 στον Ειρηνικό και άλλα οκτώ κατά την εισβολή στη νότια Γαλλία), συν 52 με το Fleet Air Arm (RNAS) κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Grumman παρουσίασε στις 26 Ιουνίου 1942: Το μοντέλο Grumman XF6F-1, πρωτότυπο για το μαχητικό αεροσκάφος του Ναυτικού και Πεζοναυτικού Σώματος F6F Hellcat, με τον αρχιμηχανικό και αερομεταφορέα της Grumman, Robert Leicester, πραγματοποίησε 25 πρώτη πτήση στο εργοστάσιο Grumman Aircraft Engineering Corporation, Bethpage. , Λονγκ Άιλαντ, Νέα Υόρκη

Η πρώτη Hellcat τροφοδοτήθηκε από έναν αερόψυκτο, υπερτροφοδοτούμενο, διπλής σειράς W2666 (R-2600-10) “δικύλινδρος”, 14.600 L (42.688 cu in), 14-κύλινδρος ακτινωτός κινητήρας με αναλογία συμπίεσης 6,9:1 . Το R-2600-10 είχε ισχύ 1.500 ίππων στις 2.400 σ.α.λ. στο επίπεδο της θάλασσας και 1.700 ίππους στις 2.600 σ.α.λ. για απογείωση καίει βενζίνη 100 οκτανίων. Έχει μετατραπεί σε τριπλό πηνίο Curtiss Electric μέσω μειωτήρα ταχύτητας 0,5625: 1. Το R-2600-10 ήταν 4 πόδια, 6,26 ίντσες (1,378 m) σε διάμετρο και 6 πόδια, 2,91 ίντσες (1,903 m). Ζύγιζε 2.115 λίβρες (959 κιλά). Ξεκινώντας με το δεύτερο πρωτότυπο, το Bu. 02982, ο 18κύλινδρος κινητήρας Pratt & Whitney SSB2-G (R-2800-10) έγινε ο βασικός κινητήρας. Το R-2800-10 ήταν ένας εξακύλινδρος κινητήρας 1.880 κυβικών ιντσών (45.956 L), αερόψυκτος, υπερτροφοδοτούμενος, με έγχυση νερού, κυβισμού ατμού. Ο κινητήρας είχε αναλογία συμπίεσης 6,65:1 και είχε ισχύ 1.550 ίππων στις 2.550 σ.α.λ. στα 21.500 πόδια (6.553 μέτρα) και στους 2.000 ίππους στις 2.700 σ.α.λ. για απογείωση, καίει βενζίνη 100 οκατνιών. Ο κινητήρας οδήγησε μια έλικα σταθερής ταχύτητας Hamilton Standard Hydromatic τριών χορδών διαμέτρου 1 ίντσας (3.988 m) 13 ποδιών με μείωση ταχύτητας 2:1. Το R-2800-10 είχε 4 πόδια, 1.334 m (1.334 m) σε διάμετρο, μήκος 7 πόδια, 4,47 ίντσες μήκος (2.247 μέτρα) και βάρος 2.480 λίβρες (1.125 kg) το καθένα. Ο κινητήρας ζύγιζε 2.480 λίβρες (1.125 κιλά). Το πρώτο πρωτότυπο αναδιαμορφώθηκε γρήγορα σε ακτινωτό και επανασχεδιασμένο XF6F-3 της Pratt & Whitney. Ο Μπομπ Χολ το πέταξε με τον νέο κινητήρα στις 30 Ιουλίου 1942. Λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 17 Αυγούστου, ο νέος κινητήρας του Hellcat απέτυχε και ο Χολ συνετρίβη στη φάρμα του Crane. Το αεροπλάνο υπέστη σοβαρές ζημιές και ο Χολ τραυματίστηκε σοβαρά. Το αεροπλάνο ανακατασκευάστηκε και συνεχίστηκε στο πρόγραμμα δοκιμών. Τελικά μετατράπηκε στο XF6F-4 με έναν υπερσυμπιεστή δύο ταχυτήτων Pratt & Whitney Double Wasp 2SB-G (R-2800-27) που παράγει 2.000 ίππους στις 2.700 σ.α.λ. Ήταν οπλισμένο με τέσσερα πυροβόλα των 20 χλστ.